طبقه بندی موضوعی

شیوه قانونی

طبق ماده 4 قانون تملك آپارتمانها «حقوق و تعهدات و هم چنین سهم هر یك از مالكان قسمت های اختصاصی از مخارج قسمت های مشترك متناسب است با نسبت مساحت اختصاصی به مجموع  مساحت قسمت های اختصاصی تمام ساختمان به جز هزینه های كه به دلیل عدم ارتباط با مساحت زیر بنا به نحو مساوی تقسیم خواهد شد.»

هزینه های هر ساله هر ساختمان را به سه نوع می توان تقسیم كرد:

   - هزینه های نسبی

   - هزینه های ثابت

   - هزینه های اختصاصی

الف- هزینه های نسبی :

هزینه هایی هستند كه به نسبت مساحت هر واحد باید پرداخت شود مثل حق بیمه آتش سوزی و هزینه هایی مثل مخارج آب و گاز ( در صورتی كه كنتور مشترك باشد) ، آسفالت پشت بام و ... این هزینه ها با توجه به مساحت هر واحد تعیین می شود.

مثلا اگر یك مجتمع آپارتمانی دارای 1000 متر مربع مساحت زیر بنا باشد و داراری 5 واحد به شرح زیر باشد :

واحد1 ------< 10متر مربع

واحد2 ------<150 متر مربع

واحد 3 ------< 200 متر مربع

واحد4 ------< 250 متر مربع

واحد5 ------< 300 متر مربع

و مثلا هزینه حق بیمه كل ساختمان در ماه 15000 هزار ریال باشد، برای هر متر ربع از قسمت های اختصاصی 15 ریال حق بیمه مشود حق بیمه هر واحد به شرح زیر خواهد بود :

واحد1 ------<           ریال     1500=15*100

واحد2 ------<           ریال     2250=15*150

واحد 3 ------<          ریال     3000=15*200

واحد4 ------<          ریال     3750=15*250

واحد5 ------<          ریال     4500=15*300

در واقع مجموع مساحت هر واحد ضرب در حق بیمه هر متر مربع می شود. درباره سایر هزینه های مشترك هم باید این گونه عمل كرد.

ب- هزینه های ثابت :

هزینه هایی است كه به طور مساوی باید از همه واحدها اخذ شود و ارتباطی به مساحت زیر بنا ندارد. مثل هزینه های سرایدار، ‌نگهبان، متصدی آسانسور، باغبان و غیره. اندوخته قانونی جزو این هزینه ها است منظور از اندوخته قانونی مبالغی است كه مدیر یا مدیران ساختمان از مالكان هر واحد به طور مساوی می گیرند تا در صورتی كه ساختمان دچار مشكل غیر منتظره ای شود(مثل خراب شدن شوفاژخانه و ...) بتوان از آن محل فورا تعمیر كرد.

ج- هزینه های اختصاصی :

برخی از قسمت های مشترك به طوری است كه فقط یك یا چند واحد از آن استفاده می كنند و بقیه مالكان نمی توانند از آن بهره برداری كنند. مثل حیاط آپارتمان در صورتی كه فقط مالك طبقه اول بتواند از آن استفاده كند و بقیه واحدها در خروجی جداگانه داشته باشد. در این صورت فقط مالك همان طبقه اول كه از حیاط استفاده میكند باید هزینه حیاط را بپردازد.